اولین شبی که رفتم توی خوابگاه دانشکده دیدم تو یک اطاق با هم هستیم. شخصیتش از همون اول هم برام  جالب بود.مهربان و باصفا.
کمی آشنا شدیم. دوسه ترم اول درس که نمیخواند هیچ هرچی هم دلش میخواست به این رشته و دانشکده میگفت و همش دم از ناامیدی و بیکاری میزد. بالاخره تصمیم گرفت اگر هم قرار است بیکار باشد اما با معدل بالا بیکار باشد. شروع کرد به درس خواندن. به ارشد که نزدیک میشدیم حسابی میخواند تا آخر با تمامی زحماتش و عنیات خاصه امام رضا(ع) توانست با رتبه بسیار عالی در کنکور دانشگاه فردوسی در مقطع ارشد قبول شود. با لطف الهی هم اکنون معلم است و در راه تعلیم معارف دین عمرش را صرف می کند. آن هم در جوار امام رضا.
اما حرف من از اراده شیخ این نیست. فراتر از این حرفاست.ارزش چیزی که میخوام از اراده شیخ بگم وصف ناشدنیت.واقعا شگفت انگیز است.
از همون روزهای اول نمی توانست حتی یک خط قرآن را درست بخواند. واقعا نمی توانست.اما تصمیم گرفت کل قرآن را بخواند. نه تنها در مدت کمی کل قرآن را خواند بلکه یک دور کامل هم(اگر نه یک دور کامل اما مدتی به صورت مدام) ترتیل استاد منشاوی گوش داد تا لحنش هم تقویت شود.حدود ترم5 شروع کرد به حفظ قرآن کریم از ابتدای قرآن. در آخرین سال کارشناسی توانست رتبه عالی در مسابقات کشوری دانشجویان علوم قرآنی در رشته حفظ 5 جزء در شهر میبد یزد کسب کند.
*تا چند روز پیش که این پیام روی گوشیم اومد: سلام داداش. من یک جزء دیگر مانده است حفظ کنم تا حافظ کل قرآن شوم.

درود بر این اراده شیخ و توکل قوی برخدا درزندگی اش.نمونه چنین دانشجویی را در زندگیم ندیدم.اما من به یک فرمایش گوهر بار از امام سجاد(ع) در رساله حقوقشان یقین قلبی دارم. حضرت می فرمایند اگر شخصی کمالات و ویژگی های ارزنده ای دارد همه انها را از پدرش دارد. به واسطه فیض پدر این کمالات را کسب کرده است.پدر این شیخ هم بسیار مرد باصفا و باخداییست. خدا ایشان و همه پدران عزیز را محفوظ بدارد و طول عمر عنایت کند.

برای همه شیوخ آرزوی سلامتی و موفقیت دارم.
(عکس هم از این شیخ عزیز زیاد داشتم نمیدونستم کدومشون را بذارم)